چو ديوم عاشق آن يک پري شدز ديو خويشتن يک سر بري شدچو ناگاهان بديدش همچو برقيبرون پريد عقلش را سري شددر انگشت پري مهر سليمانچو ديد آن جان و دل در چاکري شدچو سر چاکري عشق دريافتفراز هفت چرخ مهتري شدچو لب تر کرد او از جام عشقشبدان خشکي لب او از تري شدچو شد او مشتري عشق جنيکمينه بندگانش مشتري شدچو گاوي بود بي‌جان و زبان ديوبداد جان و عشقش سامري شدهمه جور و جفا و محنت عشقبر او شيرين چو مهر مادري شدمگر درد فراق و جور هجرانکه تاب آن نبودش زان بري شدز دست هجر او تا پيش مخدومکه شمس الدينست بهر داوري شدچو ديو آمد به پيشش خاک بوسيداز آتش با ملايک همپري شداز آن مستي به تبريز است گردانکه از جانش هواي کافري شد
