در نهانخانه عشرت صنمي خوش دارمکز سر زلف و رخش نعل در آتش دارمعاشق و رندم و ميخواره به آواز بلندوين همه منصب از آن حور پريوش دارمگر تو زين دست مرا بي سر و سامان داريمن به آه سحرت زلف مشوش دارمگر چنين چهره گشايد خط زنگاري دوستمن رخ زرد به خونابه منقش دارمگر به کاشانه رندان قدمي خواهي زدنقل شعر شکرين و مي بي‌غش دارمناوک غمزه بيار و رسن زلف که منجنگها با دل مجروح بلاکش دارمحافظا چون غم و شادي جهان در گذر استبهتر آن است که من خاطر خود خوش دارم
