تا دل از انجمن وصل تو مأيوس نبودجوهر ناله درين آينه محسوس نبودشب که شوق تو خسک در جگر محفل ريختشعله? شمع به بيتابي فانوس نبودبسکه نرنگ دو عالم به خرامت فرش استنقش پا هم به رهت جز پر طاووس نبودياد آن عيش که در انجمن ذوق وصالداشت پيغام جضوري که به صد بوس نبودسعي پرواز من آخر عرقي ريخت به خاکاشک هم اينقدرش کوشش معکوس نبودتا بر آييم ز خجلتکده? دام اميدبال برهم زدني جز کف افسوس نبودسير آيينه? دل ضبط نفس ميخواهدورنه آزادي ما اينهمه محبوس نبودنوبهاري که تصور به خيالش خون استما به آن رنگ نديديم‌که محسوس نبودجلوه در محفل ما جمله نقابآراييستشمع آن بزم نيفروخت‌که فانوس نبوددر تظلمکده دير محبت بيدلناله فرياد دلي داشت‌که ناقوس نبود
