قدری بایست

آخر کودکی ام

بلد نیست بتازد تا دریا

دستش را در دست بگیر

بگذار آهسته قدم بردارد

تا صبح

گلبرگ ها گریسته اند سحر برای خدا

شاید یاد بگیرم دویدن را

پل را بردار

باید پاهایم خیس شوند برایِ شنیدن

و گوش هایم روشنایی را

بربایند از

 افقی ترین نگاه خورشید

باید تاریکخانه ی سرم بیدار شود

فردا ناقوس ها می گریند

در پناه باد