نگیـــــــــــرید ،  نگــــــــــیرید سراغ دل شیدام

نخـــــندید ، بگـــــریـید بـــــــــــه داغ دل شیدام

نپرســـــید زمن حــــال ، که حــالیم نمانده است

دَمَغ هستم و منگ  اســـــت دمــــــاغ دل شیدام

از آن لحـــــــــظه که افتــــــاد نگاهم به نگاهت

دمـــــیده اســـــت گل عشــــق به باغ دل شیدام

حیاتی دگـــــرم داد ، مگــر نفخه ی صور است

نسیمــــــــی که وزیده اســـت به راغ دل شیدام

گواه اســــــت خـــــداوند به امّـــــــید تو زنده م

بـــــه امّـــــید تو روشنـــــست چـراغ دل شیدام

أ مِـــــن سَیـــــطَرَة الغَـــــمِّ یُخَلِّصـنی وِصالُک ؟

نگـــــردیده جـــــز انــــدوه ،  ایــــاق دل شیدام

بگــــــردید و بجوئـــــید به هــر کوچه و برزن

شـــــرر خیـــــز نیابیـــــد چـــــو تاغ دل شیدام

خدایا چه مطاعـی است مگر خلسه ی عشّاق ؟

فــــــروغــی هـــــپروتی اســـت فراغ دل شیدام

گرفـــــتار جــــنون اسـت و توئی بی خبر از دل

در این مخمـــــصه از عشق تو داغه دل شیدام

کشیده اســـــت کشیده است زشوق تو بلا شک

به دریاچــــــه ی امّــــــــــــید دماغه دل شیدام

در این سینه بسی رود بســی جلگه و دریاست

نپرسیده ای آیاســــت مــــــــــراغه دل شیدام ؟

گریـــــــــزیم و گـــــزیریــــم نبــاشــد ز جفاهات

عجــــــــــب یافته بر خــوت ،  علاقه دل شیدام

دمد حیرتم از این که شرر خـــیز هواری است

نه بر شیــــــوه ی معهـــــود ،  بلاغ دل شیدام

به سر نیست خیالیم ، پر است ارکه از این پس

زخــــونـــــــابه ی انگـــــور ایــــــاغ دل شـیدام

قراریـــش نمـــــانده سـت در این سیـــنه دلم را

چه ناجــــــور شکســـــتـــند جنـــــاغ دل شیدام

 نگو سرمه ی چشمــان تـــو خوناب دل ماست

بگــو پــــــوره گرفتـــند  ز قــــــــاق دل شــیدام