پیداست که باید به دل وجان زده باشد

زخمی که از آن شعله فراوان زده باشد

ققنوس سر از آتشِ خیمه به در آورد

تا راوی منظومه ی توفان زده باشد

برگشته غریبانه تر از حادثه ای سرخ

تا مرثیه خوانِ شبِ عصیان زده باشد

برگشته که با هر خبرو وصف و روایت

رسواگر بتهای به دوران زده باشد

از تشنگی و وحشت توفان نهراسد

دریا که دلش را به بیابان زده باشد

باید بدمد هردم از آن باغ،بهاری

دشتی که چنین سرخ به باران زده باشد
 
می آیی ویک سینه سخن داری ازآن روز

پیراهنی از داغ به تن داری ازآن روز
 
جای همه ی دخترکان، شمع به دستی

اندیشه ی پروانه شدن داری از آن روز
 
برگشته ای از دشت غریبانه ی گودال

بر سینه وسر مشک ختن داری از آن روز
 
هفتاد ودوآیه، همه نازل شده در خون

بی دست وسر وغسل وکفن داری ازآن روز

ای خواهرِ افتاده به دامان غریبی

بدجور سرِ سینه زدن داری از آن روز

زهرا نعمتی