مثل یک بازیچه از دست تو افتادم ولی...

چشمهایم را به روی خویش باید ترکنم


باید از اشکم بپرسم بی قراری تا چه حد؟!

باید این عاشق کشی های تو را باور کنم


باید این دیوانه بازی را تحمل...تا به کی؟! 

مثل مرغی خویش را پای دلت پر پر کنم


خواستم مهر تو باشم آسمان! کو مهلتی؟!

تا جهان را با نگاه عشق، خاکستر کنم


ترسم از افتادنت در قعر چاه یوسف است

از زلیخایی گذشتم قصه را بهتر کنم


باورش سختست اما زن شدن اعجاز بود

گر چه آنرا مثل یک اجبار باید سرکنم


داغ صحرا بر دلم بود و بیابان گرگ داشت

خواستم  در دام تو این عشق را باور کنم.



 شعر و نقاشی: راشین گوهرشاهی
آبان 93
.