شعر ِعدالت

کعبه دل پهناورت را می شناسد

این خانه عطر مادرت را می شناسد

شق القمر یعنی تو وابروی خونین

محراب عمق باورت را می شناسد

هرچند نیلی مانده سیلی بر تن گل

کوچه غرور همسرت را می شناسد

سنگ وکفن،تابوت وتیر آه از دلت آه

تاریخ زخم حنجرت را می شناسد

از سنگهای نینوا خون می تراود

شش گوشه های پیکرت را می شناسد

خورشید هر مغرب طلوعی سرخ دارد

یعنی حسین بی سرت را می شناسد

در خود فرات از تشنگی لبریز مانده است

تا حسرت ِ آب آورت را می شناسد

این ابرهای تا ابد آبستن از اشک

خونگریه های دخترت را می شناسد

پرواز کن کوفه پرازچنگال گرگ است

این آسمان بال وپرت را می شناسد

خاک از قدمهای تو امشب می گریزد

مسجد نماز آخرت را می شناسد

میعادگاه عاشقان دلشکسته است

چاهی که چشمان ترت را می شناسد

التماس دعای خیر

یاعلی