"یا کریم"

ای نرگس چشم مستت ساقیّ پیمانه ی دل

آمیخته عطر مویت با عطر ریحانه ی  دل

چون شمع دانی خالی، چون غنچه ی خشک قالی

چندیست در پیله ی خود کز کرده پروانه ی دل

هرچند گفتی صبوری زیباترین کار دنیاست

کارم شده میگساری در کنج میخانه ی دل!

گفتی جوانی و خامی ،کی لایق این مقامی ؟!

گفتم مرا تربیت کن ای پیر فرزانه ی دل...

از لحظه ی رفتن تو حس می کنم پر ندارم

حس می کنم یاکریمی مرده ست در لانه ی  دل...

پاهای تو مانده بیرون از زیر آوار سنگر

دستان من مانده بیرون از زیر ویرانه ی دل!

از قلب تنگم سرودم ، با گوش جانت شنیدی

گفتند بر دل نشیند حرف صمیمانه ی دل

باید ببینی چه کردم با قول مردانه ی دل!