دوباره از تو نوشتم چقدر زیبا شد

دوباره از تو سرودم که گرم و گیرا شد

اگرچه واژه همه کهنه و سخن تکرار

میان دفترم امشب غرور پیدا شد

تو را به مادریِ عاشقانه ها می بُرد

همین حدیث قشنگی که خوب معنا شد

تو مادر پدرت، سایه سارعشقی  ومن !

زنی که بود ونبودش اسیر دنیا شد

تو از نژاد نجابت، من ازعشیره ی اشک

تو از زلالیِ آن چشمه ای که دریا شد

هنوز مانده جهان در سوال مبهم خویش

چگونه در دل تو رنج عالمی جا شد؟!

کبوترانه رسیدم،ضریح گمشده ها!

دوباره بغض دلم در خرابه ها وا شد

ونور، این همه چیز ِ جهان تاریکی

درخششی زد و دل وامدار زهرا شد