(2)
مصراع نخست غزل که سرشار از عوامل تامل ادبی نزد هر شعر شناسی می تواند باشد ، از نظر زیبائی و معنا و محتوا هم به صورت « حُسن مطلع » جلوه گر می شود که چون همین مصراع به عنوان آخرین مصراع یا « مقطع شعر » هم می آید علاوه بر اینکه شاعر گرانمایه آن از صنعت بدیعی « رد المطلع » استفاده می کندطبیعتا" « حُسن مقطع » هم شمرده می شود .
تشبیهات ، کنایات و استعارات غزل تا به انتها در یک وزن روان و دلنشین تکرار می شوند ؛ و تقریبا" همیشه خمیرمایه ای از جنس « تدیٌن » ( با آیة الکرسی ) و تعلق به فرهنگ پارسی زبانان ( نوروز ) دارند .
اشاره به خواجه حافظ شیرازی در بیت پنجم بر عراقی بودن سبک این شعر ، و آنهم سبکی که ریشه در ناحیه ای خاص از ایران ( کرمان با خواجو - شیراز با خواجه حافظ شیرازی و یزد با وحشی بافقی ) دارد صحٌه می گذارد و تاکید می کند .
غزلی است بسیار زیبا ، روان ، دل انگیز ، روحبخش ، و فرح زا که در آستانه عید سعید نوروز و به ویژه آمدن فصل بهار ؛ هوشمندانه « به مناسبت » درج و منتشر شده است و حاکی از موقع شناسی شاعری ارجمند و گرامی چون جناب آقای مهندس نبوی .
روز ما را با این غزل خوش کردید و ما نیز متقابلا" و از صمیم قلب می گوئیم : ایٌامکم سعیدا ..
________________________
درود دوباره بر استاد آیت اللهی ارجمند
و سپاس ویژه از عنایت خاص و کریمانه تان به این وجیزه
جان تان سعید است. پس در طلیعه ی بهار و نوروز سعید، سعادت تان افزون و رستگاری، شراب مینای دل تان باد.