نسیمی در حریم خیمه ها پیچید و و با خود بوی سیب از قتلگاه آورد
خبر این بار خونی شد که بر پیشانی و یال بلندش، ذوالجناح آورد
پس از آن آسمان رخت عزا پوشید و وقتی سنگ ها خون گریه می کردند 
میان هاله ای از نور و قرآن یک نفر بر نیزه اش خورشید و ماه آورد
یکی تا شام می رقصید ... هر دم بزمی از شلاق و سیلی راه می انداخت 
یکی تا دید پاپوشی نداری ، دشتی از خار مغیلان را به راه آورد
پدر  تسبیح در دستش گرفت و پا به پای طعنه های شام  یادت داد
که حتی می شود با ذکر، شیطان به ظاهر کوه را آنی به کاه آورد
 تو آنجا بودی و دیدی که طشتی زر چه در سر داشت وقتی مرگ را با خود
به ضرب خیزران و دشنه ی دشنام ، در دامان طفلی بی گناه آورد

***

گذشت آن روزگار تلخ  ،  صحرای منا بابی به سمت کربلا وا کرد 
 غزل دستی به پهلو برد و باد از جانب "شش گوشه"هر آیینه ، آه آورد
اگرچه شاعر درمانده آن شب کوله بارش با زیارت نامه ای پر شد
ولی ای کاش صحنی بود ...! می شد چون کبوتر ها به آغوشت پناه آورد