گریدم ترا ای گل ز جمله خوب ، خـــــــوبان

                                              بتو گفتم ز حال و جمله ظاهــــر و پنهان

ز مهرووفا یم بدیده و دل دادمت جــــــای

                                               که یارم تو باشی و طبیب درد جانکای

پس همه استغنا بر منی بیچاره ز چیست

                                              بگو جانم  ز من با وفاتر ودلباخته کیست

من به آستنانت  بهر وصل ، بر سر دویدم

                                               تا وصل تو ز هر وصلی دیگر بر گزیدم

گر ترکم کنی با همه مهر و جانفشا نی

                                                به هستی ام نبینی جز بر مزار م نشا نی

که غم و درد ، خواری و هجر است شفیقم

                                                 که من از سر سپرده گان ره و رسم عشقم

تو دانی این همه ، پس تجاهل بهر چیست

                                              که من بیتو ای جان شیرین ، کی توان زیست

بیا ای بیوفا که  جان آمد ز فرقت بر لبم

                                                  دعـــــا گویی نیست  ببالین تنهای بیکســـــــم

مفکر را سخت جانی  شود آسان گر بیند

                                                    روی محبوب و نـــــام شیرینت گفته میرد