آيـا شود كـه خلقِ جهـان آشـتي كنـند
|
|
|
خلقِ جهان ز پـير و جوان آشتي كنـند
|
چرخ و فلك به نظم و به صُلحند در مَدار
|
|
|
آيـا شـود كـه آدميـان آشــتي كنـند
|
سـوزد جهـان در آتـش بيـدادِ ظالمـان
|
|
|
روزي رسد كه تيـره‌دلان آشتي كنـند
|
دراينزمان كه خلقِ جهان دركشاكش‌اند
|
|
|
كِي مي‌شود زمين و زمان آشتي كنـند
|
رحمي كن اي خداي محبّت بجانِ خلق
|
|
|
كاين گُمرهان هم ازدل وجان آشتي كنند
|
انـسان كجا و اين همه وحشيگري كـجا
|
|
|
گاهي شود كه دام و دَدان آشتي كنـند
|
مـهر و وفـا و نيـكي و احسان و عشـق را
|
|
|
يـاد آوريـد تـا همگـان آشـتـي كنـند
|
در باغ وراغ سبزه وگل مي‌دَمَد كه خلق
|
|
|
دل خوش كنند از اين جريان آشتي كنند
|
رازِ حيات شور و نشاط است و همدلي
|
|
|
گردد عيـان چو رازِ نـهان آشـتي كنـند
|
« مسعود » هم زحسرت صلح و صفا سرود
|
|
|
شـعري مگر بـه عبرت از آن آشتي كنـند
|