چتر اردیبهشت؛ دستم بود...

زیر باران دلخوشیهایت

دست تو مانده در دو جیب سکوت

چکمه ی فکر رفتنت پایت

پای تو؛ راه ناکجا می رفت...

شعرهایم نشان بغضم بود

اشکهایی که از تو جاماندند

نغمه هایی که بلبلان یقین

بی تو با التهاب می خواندند

عشق، مغرور و بی صدا می رفت...

در خیالم نفس کشیدی و شعر

یک گناه دوباره دستم داد

من خدایی پر از حوا بودم

آدم چشم شاعرت صیاد

به یقین، سیب هم خطا می رفت...

فکر تکرار تو پر از تردید

من دوباره به راه افتادم

این بهشت از نبودنم پر شد

بس که دزدانه بود رخدادم

یک کبوتر...که بی هوا می رفت...



سوم ارديبهشت 92