هر روز می‌رود به روالی که باطل است
او هست در فضای ملالی که باطل است

خطّی سیاه دور خودش می‌کِشد هنوز
با گوشه‌ی زُمُختِ زغالی که باطل است

در سوگِ روزگارِ غریبی نشسته باز
جا مانده در گذشته‌ی سالی که باطل است

راضی نشد که جام تمدّن طلب کند
می‌نوشد از سبوی سفالی که باطل است

می‌خواهد از سُلوکِ ریا، بهره‌ور شود
جِد می‌کند به کارِ مَحالی که باطل است

هرگز ندید روی خدایانِ خنده را
بالا نرفت با پَر و بالی که باطل است

از زندگیش لذّتِ کافی نبرده او
با شیوه‌ی حرام و حلالی که باطل است

پژمرده کرد جانِ خودش را بدون عشق
عمری نشست پای نهالی که باطل است

در ذهنِ او که پُر شده با توده‌ای حدیث
چیزی نبود، غیرِ خیالی که باطل است

دیگر گذشت وقتِ جَدل‌های بی‌ثمر
پیدا نشد جوابِ سؤالی که باطل است

سُر می‌خورد به سمتِ تباهی مُریدِ شیخ
از شیبِ تُندِ کوه کمالی که باطل است