کشتی نجات

استکان زمان ترک برداشت ، شعر و شور و شراب مدغم شد

تکه های شکسته ی خورشید ، در دل آسمان ، منظم شد

کعبه چون کشتی ِ نجات زمین ، رو به دریای پا به ماه آمد

کودکی را کشید در آغوش ، که نگاهش حدود عالم شد

شانه هایش : دو کوه بی پایان ، سینه اش : رودخانه ای جوشان

دست هایش به آسمان پل زد ، پایه های بهشت محکم شد

شهر ، طاقت نداشت گامش را ، تیغ بُرنده ی کلامش را

بغض ، فولاد آبدیده شد و... خنجر خشم ابن ملجم شد

بال بال فرشته ها پر کرد ، حجم آرام کوچه ها را بعد...

صبح ِمحراب ، در رکوعی سرخ ، پیش پای تبسمش خم شد

مسجد کوفه ماند و داغی تلخ ، ماه افتاد در محاقی تلخ

رفت بر سجده  بیست و هشت صفر ، یا نه ... ظهر ده مُحرم شد

بیست و یک مرغ سر بریده نشست،روی دیوار خاکی رمضان

بند از پای نور وا کردند ، فرصت پر زدن فراهم شد

از هوای گرفته ی چشمش ، بوی تب دار ِ کوچ می آمد

صورت نیلی پرستویی ، کنج سجاده اش مُجسّم شد