از کوچه های شهر مدینه

مردی عبور می کند آرام

مردی که تا همیشه "کریم" است

مردی که شهره است به این نام

این مرد آسمان و زمین را

پیوند می دهد به نگاهش

صد کهکشان ...ستاره ستاره

جاری میان زلف سیاهش

خورشید هم نشسته همان جا

در گوشه ای ز چشم صبورش

انگار گر گرفته جهانی

از گرمی و تلالو نورش

پیشانی اش حقیقت ماه است

ماهی که تا همیشه منیر است

در روشنای محض جبین اش

شب های تار و تیره اسیر است

حالا اگر که مردم این شهر

او را سلام تلخ دهندش

حتی اگر ز روی جهالت

با هر سلام طعنه زنندش

فرقی به حال سبط پیمبر

فرقی به حال "ماه" ندارد

این لوح، چون سپیده ی صبح است

یک لکه ی سیاه ندارد

او حضرت کریم ترین است

چشمان او دریچه ی احسان

دستان او صراط بهشت است

آغوش او سرای یتیمان

این مرد ِ قد بلند مدینه

ماه ِ نخستِ حضرت زهراست

آرامش وجود محمد(ص)

آیینه ی رشادت مولاست

زلفش تکان که می خورد انگار

آرامشی گرفته جهان را

آخر چگونه شعر توان کرد

مولود نیمه ی رمضان را...؟

باید سکوت کرد که خورشید

دارد طلوع می کند از شرق..

از شرق ِ شانه های امامی

در غربت زمین و زمان غرق

باید سکوت کرد و فقط گفت

هر شب به قصد خوبی و اکرام

از آسمان ِ شهر مدینه

ماهی عبور می کند آرام...