بايد دوباره آينه پيما شد

تا كشف شاعرانه ي يك تصوير

تا ديدن طراوت يك لبخند

يا يك نگاه نافذ بي تغيير 

ييلاق بين ماه و زمين جاريست

بايد به پشت بام غزل كوچيد 

بايد نوشت نامه ي بي نامي

بايد سرود مثنوي خورشيد

اين ماه آب و آينه و درياست

شيطان چقدر بي رمق و تنهاست

قرآن سرود دائم عاشق ها

محراب مسجد آينه ي دلهاست

مادر كه چيد سفره، سحر ديدم

عكس بهشت در دلم افتاده است

رفتم كه با خدا سخني گويم

ديدم چقدر خوب شدن ساده است

ديدم چقدر بوي خدا جاريست

در خلوت خدائي آدم ها

ديدم پر از طراوت باران است

شعر خوش رهائي آدم ها

خوابيدم و دو چشم به خود بستم

رفتم به ماوراي رهائي ها

رفتم به آسمان پر از الهام

آن سوي سرزمين  جدائي ها