سرم داغ است و می دانم

که گرمای محبت را

شکوه حرف های تو

به کام جان من بخشید

و حالا در عبور از لحظه های سرد دلتنگی

من و یادت هم آغوشیم و می دانم

که گلبرگ نفس هایت

تمام شعرهایم را غزل کرده ست

اگر سهراب می آمد

و در کاشان چشمانت

عروج ذوق را می دید

خوب می دانم

که دیگر حوض نقاشیش

بی ماهی نمی ماند و

شبیخون های حجم تو 

به چشمش خوب می آمد.

تو افسانه ترین مجنون

میان قصه های خوب و شیرینی

تو شاید معنی یک وِرد

در رقص سماع عاشقی باشی

و من در فهم تفسیرت

همیشه نمره ی تجدید می گیرم

و حالا سخت دلتنگم...