ما ز اندیشه ی آن که به نظر خرد شویم

گریه را در دل خود می بندیم

آسمان را که چنین بیمی نیست

بنگر چون به فغان

                      با فوران

                              از دل و جان

                                            می گرید

شرم بادت متکبر دل  من

آسمان می گرید!