در    مسیر     زندگی    از   هر  طرف

هر چه   با  من  بود بیرون شد   ز  کف

توی    بازار    بزرگ            روزگار

واقعا   بیهوده   عمرم     شد       تلف

گوهر    نقد     جوانی       از     کفم

رفت    بیرون   با      تمنای      خزف

گاه    بودم    زیر     دین       نادعلی

گاه    هم     شرمنده ی  مشدی   نجف

زیر   پایم    سبز  شد یک متر  و نیم

در     توقفگاه     شیدائی        علف

دست   خیاط    قضا      بر     قامتم

دوخت   بالا پوش  اقبال از     کنف

هر چه   کاسه  کوزه دراین دیر بود

بر  سرم  افتاد    از     بالای   رف

تا   در  اندازد   مرا  با     شاخ گاو

«راست»از یکسوی و«چپ»ازیک طرف

بادم   اندر    آستین  انداخت    گفت

این یکی«لاتحزن»آن یک «لاتخف»

زال   دنیا  را  چو   دادم     ناسزا

گفت: تهمت می زنی  ای   ناخلف؟

مفتی   تاریخ   با  دستور     او

کرد  جاری   در   حقم   «حدقذف»

قفل «کنت کنز»   اصلا    وا نشد

هر چه  چرخاندم  کلید «من عرف»

بولهب  وارم  تب «تبت»  گداخت

از  هوسهای  درونم   بود     تف

حالیا   در   شاهراه       زندگی

می روم پائین  و  بالا    بی هدف

قوت  ما  از   مطبخ  او   می رسد

شربت  افسوس  و   حلوای  اسف

مرگ  بی  نوبت  زحق می خواستم

گفت عزرائیل:«شاطر»!توی صف.