چه بن بستی برای ِ همدیگه ساختیم



شکستیم زیر ِ بار ِ حرف های ِ هم



می گفتیم با همه فرق می کنیم اما



نذاشت اخر،وسوسه ی زیاد و کم







با اینکه خوب می دونستیم تو این دنیا



کسی رو به غیر از همدیگه نداشتیم



فروختیم گرمی ِ عشقو به چیزایی



که فک کردیم،بیشتر از همدیگه دوس داشتیم







چه اسون عشقو به نفرت بدل کردیم



ندونستیم که این حرفا ماله ماها نیس



یه روز ِ خوش ندیدیم هرچند اما ما



همو می خندوندیم با چشم های ِ خیس







نمی گم که مقصر کیه؟من یا تو؟



نمی گم از زمینو اسمون خسته م



برات جونمو میدم تو لب تر کن



به ظاهر گرچه چشمامو به روت بستم







هوا اینجا یه ابهامی داره زیبا!



کنایه میزنه رو میز رز ِ پرپر



شروع کن زندگیتو با هر کی دوس داری



بزار من بد بشم،تو این دم ِ اخر!