( مصحف گل )                                                                       

بند 1

کـــه ! دید ه است حلو ل ستا ره جــــــــــا ن را       شکفتن گل زیبای باغ ا یمـــــــــــــــا ن را



به افتخــــا رکه ! ایزد به مــــــــــا لک* دوزخ        سپر ده تا بنشا ند  لهیب نیــــــــــر ا ن را



و یا به خا زن رضـوا ن* خو یش فرمود ه است         که ا ز همیشه معطر کنند رضـو ا ن را



کدا م مــــر غ بهشتی بخـــــا ک آ مــــد ه است         که بوی شهپر ا و مست کرده بستا ن ر ا



مگر بهشت نها ن آ شکـــــا ر می گـــــــــر د د    که شوروشوق گرفته است کون وامکا ن را



چه روی داده که انبوهی از ملائک عــــر ش*       گرفته راه ســـــــــــــرای رسول خوبان را



                                       چه سرنوشت غریبی مگـــر رقم زده اند



                                       معادلا ت بشـــر را چنین بــــهم زده ا ند         

بند2



نظا م هندسه ا ز هم د و با ر ه می پا شــــــــد         هزارقاعـد ه با یک اشا ر ه می پا شـــــــد



هزاره لب و فریاد می شــــــــــود آغـــــــــــاز          سکوت گنگ زمین را هـــزاره می پاشـد



به طرز تازه ای از عشق جمــــــله می سازند          نهاد هرچه نها د و گـــــزاره می پا شــــد



ز مین منجمد ا ز خو ا ب می پـر د خو ر شید          بخا ک یخ زد ه بذ ر بها ر ه می پا شـــــد



هز ا ر یو سف مصر ی بسجد ه می ا فــــتـــد          بسا ط دلبر ی ا ز هم د و با ره می پا شد

                                                     *******

کدا م شا هد قد سی به را ه ا فتــــــا د ه ا ست          که کهکشا ن به قدومش ستاره می پاشد





                                                                                                    

و شعـر این صـــد ف باردا ر زیبــــــــا یـــــی           به پا ی حضرت گـــل استعا ره می پا شد



                           زمـــا ن به لحظه مو عـــو د می شو د نز دیک

              

                           به آن سپیــــد ه مسعـــــــو د می شو د نزد یک

بند3

سپید ه ای که پر از بوی یار خواهد شــــــــد           پر از تبسم سبز بهـــــــــــا ر خواهد شــد



سپید ه ای که سر از جیب آ ب خوا هد زد           به ظهـــر خون و عطش رهسپار خواهد شد



تمام گونه شب را به نـــــور خواهد شست           هزار مــــــــــهــــر به پایش نثار خواهد شد



سپید ه ای که طلوعش نوید آزادی اســت            و مایه شــــــــــــــــــرف روزگار خواهد شد



وبا گذشت زمان مثل کوه شـــــــــوکت ا و            از او که دور شوی آ شـــــــکار خواهد شد



                               سپیده می رسد از شــــوق  می زند فریا د



                               که: خانه کرمت ای گل رسول آ بـــــــــا د                     





بند4                  

دوباره می رسد از راه سوم شعبـــــــــــان           دوباره می شنویم از نسیم بوی جــــــنــــان



دوباره دست خدا شاهکار دیگــر کـــــــرد            چه شاهکـــار عظیمی بخلقت انســــــــــــان



همان پدیده سـرخی که طـرح نوافکــــــند            و در زمـــان خودش شــــد سر آمد دورا  ن



سخنوران زمــانه لب از سخن بســـــتــند             شد ند خـــــیره به لبهــــای ناطق قــــــر آن



و موج موج عطش درشریعه هـا پــیچـید             به پای بــــو سی اش آمــد فرشته بــا را ن



واز تـــموج نـــور جمــا ل او خورشــــید             نقاب شــــــرم به رخسار خویش زد پنهـا ن



                                       شـــــــــکوفه زد گـــــل سرخی بگلشن زهرا



                                       که رشگ بـــــاغ جنان گشت دامـــــن زهرا

بند5

دوباره رایحه ای بــــر مشام جان پیچـــــید         نسیم عطــــــر ولایت به هر کــــــــران پیچید



بهم رسید دونـــــور چــــــراغ لم یزلـــــــی         ندای( نـــور علی نـــــور) درجهــــــان پیچید



گرفت قابله* عرش حــــسن هســــــتی را      تن مقــــد س او را به پــــــرنیــــــــــان پیچید



فرشتگان تن اورا به آسمـــــان* بـــــرد ند       نشـــــور و شور قیامت در آسمـــــــــان پیچید



برای نام نهادن به مصـــــــــطفی داد نــــد         بگوش مصحف گل نغـــــــــــــــمه اذان پیچید



بنام نامی ایــــــــــــزد حـــــــسین نامید ش        که نامورشدو نامش  بـه هر زبـــــــــان پیچید

          

                                   مد ینه شاهد این رویداد زیبــــــــــــــــا بــــــود                                                   



                                   مد ینه کعبه دلهـــــای نا شکیبــــــــــــــا بـــود

بند6

مد ینه می زده بـــــود و مـــــــدام می رقصید       شکفته بود گل صبح و شــــام می رقصیــــد



صدای چنگ و چگور از مـدینه بر می خاست       به مکه می شد و بیت الحرام می رقصــیــد



وفطرس* آن ملک رانده گشـــته از درگــــاه      بشوق دیدن روی امــــــــــام می رقـــصیـــــد



صـــدای سرخ شهامت بگـــــوش می آمـــــد       و ذو الفقار علی در نــــــــیام می رقصــــــید



گرفته بود جهــــــان را نـــــــــــــــوید آزادی      و کـــــر بلا بهــــــوای قیــــام می رقصـــــــید



د مــــیده بــــــود از آغو ش فاطمه خورشید      زمـــــانه بود علی را بکــــام می رقصــــــــید  



پرنـــــــد ه در چمن و مه در آب وگل درباغ       گلاب در قـــــــدح و می بجـــــام می رقصیـــد



برقص آمـــده بود آب و باد و خاک . آتـــش      خلاصه اینکه زمین یک کــــلام می رقصــیــد



                              رسید ورحــــل اقامت به عــــــــــز و ناز ا فکند

 

                              تمــــا م حجـــــــم     زمین را ببوی خویش آگند

بند7                      

قـــــد م نهــاد بخــا ک و زمین بهـــاری شد        هزار باغ نهــــان   سبـــز د ر صحـــاری شد



جزیره العرب ازشــــوق یار شد لبــــــــریــز        برای وصف رخش نخــــلها قنــــــــاری شـد



به احـــــترام نگاهش به هرکجــــانگریسـت        هزار چشــــمه ناب وزلال جــــــــــــاری شـد



همــــان پــــد یده سبـزی که سرخ شد روزی       به ســـــیر باغ ســــنان پر کشید و قاری شد

                                                                                                   



                               گــــل محمدی آ ن زیب گلشن تـــــــو حـــــــید



                               ببــــاغ فا طـــــمه قــــد می کشید و می با لیـد

بند8

                                                                                                                     ورفتـــه رفته دلش بیــــقرا ر می گـــــردید          بزرگ می شــــد و محبوب یــا ر می گــردید



به جمـــع دلشد گـــا ن الست می پــیو ست          شهـــاد ت از می لعلش خمــــا ر می گــردید



ببین جــــلا لت او را که موقع بـــــــــــازی         بد و ش جـــــد بـــزرگش ســوا ر می گر دید



همیشه جد بزرگش گرامیش می دا شــــت          و از مشاهد ه ا ش بیقـــــــــــرارمی گـــردید



(حسین منی انا من حسین )می فرمــــو د          و گاه چشــــــم دلش اشگــــبار می گردیــــــد



و سر نوشتـش با اشگ وخون گره می خورد     همیشه اشگ بنامش نثـــــار می گــــــــــردید



نظـر به عارض ماهش هرآ نکه می انداخت        هما ن به نظره ا و ل شکــــــا ر می گر د ید



دعــــا برای اجـــابت د و دسته گـل کم داشت        د و پنج ـه ای که مکمل به چار  می گر دید



د و دست کوچک او عـرش را تکان می دا د        و کــــا ر در کف ا و شا هکـــار می گر دیـد



نگین   خاتم  جان  می دمید   همچون    مهر       جهان   به دور   سرش حلقه وار می گردید

 

و آب   از   لب   او    شهد   ناب می نوشید         هوا   به   نکهت    او    مشکبار می گردید



وطــــر ح جـا مع یک انقلا ب را می ریخت         و خاک از نگهش بـــــــــــا ر دار می گرد ید



زمین با کـــــــر ه آ بستن عطش می شـــــد        زمــــان مصـــــــــا د ف با انفجار می گر دید



                             بــــگو به فا طــــمه : با نــــو دلت بهار ی با د



                             که ا ز قــــــد وم گلت قلب عاشقان شــــد شـا د



   بند9  

بگو بگو به چنین کــــو د کی روا  با شد          که گاهـــواره او عــــرش کــــــــــــبر یا با شد



و گا هـوا ره تکا نش شـود امیــن الوحی          نگـــــا هدا رش از آ فات هـــــم خـــــدا با شـد



پــد ر به وا ژ ه (شیر خــدا) شـــو د تعبیر         و ســــایه گستـــر ا و ختم ا لا نبیــــــا با شــد



برادرش حـــسن آ ن حسن خلـق بی پایان         و مــــادرش گــــل خوشبوی مصطفی با شـــد



و صــیت شهر تش ا ز مـــرز آ سمان گذرد        صـــدای ا و همه جـــــا بهترین صــــدا با شد



بنـــا ی او بـــــز ند  بوســـه ســرور ابرا ر       بنـــا ی نهضت ا و تا ابـــــد بــــــــــپا با شــــد

                                                                                                                                                                   

بگا ه رزم علــــمدا ر ا و شــــو د عبــا س        گــــلوی ا و هد ف تیــــــغ ا شقیـــــــــا با شـد



چنین جــلا ل و چنین اقتدا ر و این شو کت       که ! دید ه و که ! شنیده است و کی!کجا باشد

                                                                                                



                                 خـــــدا کـــــند د ل مـــا غـــافل از خــدا نشود



                                 و یکــــد م ا ز هـــو س کـــــر بلا جــدا نشود





                                                    ا لــــــــــــــــتمــا س دعـــــــا                                                                                                                                    



                                                    شعــر ا ز : شهــــــــــــــو د ی



                                                    تـــــــــــــــبریز 17/4/1386