" سوار صندلی چرخدار خود شد و رفت "*

قرار پنجره را بیقرار خود شد و رفت

به کهکشان پر از لاله عشق  می ورزید

به کشف منظره ی نوبهار خود شد و رفت

جنون و آینگی فصل کسب و کارش بود

سراغ گرمی بازار کار خود شد و رفت

علی الطلوع قطار شبانه آمده بود

سوار ثانیه های قطار خود شد و رفت

میان حفره ی خورشید نقره بود و نگاه

شهید شمع و سکوت مزار خود شد و رفت

ستاره های دل اش شاعرانه می بارید

دوباره سوی دعا اشکبار خود شد و رفت

برای پرسه زدن پشت ابرهای سفید

سوار صندلی بالدار خود شد و رفت

*عمران صلاحی