صدای ناله  و شیون خیزد ز هر سو بدامان وطن

                                              که کوه و دشــت و دمن ، همه  خون گرفته به دامن

هر یکی به داغ نامرادی سوز بر جان و تـــــن

                                                یکی بر مرگ عزیزی و دیگری از جور دشمــــن

نباشد پرسشی ز این همه بیداد های خـــــــونین

                                                همه گویند ز طالب گشته ایــن خاک چون و چنیــــن

باین براهت جویند کرسی نشنیان زر و وزور

                                                 بداد رسی مظلومان کرده اند خود کرو کـــــــــــو ر

نبود چارهء این درد ملت ، حرفهای انقـــلابی

                                                 که گر عمل نگردد باشد همه سخن های قــــــلا بی

که دردی را باید مداوا کرد بگفتار و عمــــل

                                                   زاین شیوه چیده گردد سیاهی ، مشکل گردد سهل

ندانم غیرت افغانی کجا گشته ای نیاکــــــان

                                                   فرزندت ز زنجیر اسارت بدست و پا دارد نشان

بسر خمی تا کی رفع حاجت برد پیش دشمنان

                                                     کجا  شد همت والای خود کفایی هایت افغــــــان

که کس نگردد یا رکس تا نباشد دامی در کمین

                                                      این گفته درست است بمعنی بآسمان و زمیـــــن

بیایید مشت پولادین گردیم بوحدت همـو طن

                                                   ز من و تو بگذریم و باشیم بادام دو مغزی بیک تن

مفکر بدیده و دل خون است همه، زاین بیداد ها

                                                       بوحدت ریشه کن گردد ظلم و ستم ز بنیـــــاد هـــا