غافل تو و من

معني وجود را نه تو داني و نه من

      اسرار جهان را نه تو خواني و نه من                                                

عشق و نفرت زبان حال من و توست

  اين نقش عيان را نه تو بانی و نه من                                        

در هر نفسي  زندگي داد به  ما

                                               بي هر نفسش مرگ يار تو و من                                     

ما غره از آن كه اشرف مخلوقات

         هستیم و نشد بهای کار تو و من                                       

اين جان كه تن  كالبد آن باشد

 بازیچه و در بند حصار تو و من

او روح به ما  داد  اسيرش  كرديم

افسوس شده خاکسار تو و من

غافل بوديم  و حرمتش بشکستیم

امروز شده عذاب کار تو و من

اين زندگي  هديه ای کز دوست رسيد

نیست روز و شبش در اختیار تو و من !

او باد  بهار  از  نفسش  داد به  ما

اين گرد و غبار و دود آثار ̗تو و من

اين خانه بهشت بود جهنميش كرديم

 عقبی و جهان ، خراب ز کار تو و من

ما ظلم و جفا  به  خود به مردم كرديم

 دردا که نبود چنین قرار تو ومن

انصاف بده كه ما نوعدوست نه ايم

  چند بند گشاده از نثار تو و من !!

اين خانه به ما نداد كه زندان بكنيم

صد نادم وبیگناه در کنار تو و من

او  مي دانست   خلايقش  آزادند

زندان و حصار  شد سوار تو و من

او  چشم به ما داد   تا   ثريا    بينيم

بيند به نوك دماغ چشم ̗ تارتو و من

اوقلب به ما  داد  كه  عاشق  بشويم

این قلب دلفگار غمگسار تو و من

شايد  سفري  دگر به  اينجا  آئيم

 باشد  صنمی که بیقرار تو و من؟

او هر چه سپرده ست  ز ما پس گيرد

جز خاک زمین که هست مزار تو و من

عمرت چه بد و چه خوب به پايان برسد

او قادر هر دار و ندار  تو و من

چهارشنبه 28 /  1389