به خلوت من درمانده از چه رو آیی؟

تو ای صنم که به دل ظلمت مرا ماهی

اصول عشق نیاموخت دست تقدیرم

به این بلا کش غربت نشین هرجایی

به مذهبم نه کسی تاب همرهی دارد

به غصه ام نه کسی طاقت شکیبایی

در آتش هوست سوخت خشت خشت تنم

و ذرّه ذرّه از این حرمت اهورایی

میان وسعت چشم من آسمان گم شد

چو قطره در پس این خاطرات دریایی

بر آستان خیال تو میسپارم جان

مگر مدد کند این زیب و پرده آرایی

مکن ملامت "ساسان" ز چشم ناپاکش

که نیست در همه عالم چو تو فریمایی

سهیل ساسان