شعری از شاعر معاصر آذربایجان شوروی "جابر نوروزف"________________

برف می‌بارد

برف بر فرازجاده و دهکده ام می‌بارد
پهنای دشت ابتدا و انتهایی ندارد
چه آرام و سبک می‌بارد
گویی تنها اوست که در زمین یکه تازی می کند
با خشونت وبد اخلاقی
برف روی گونه‌هایت ذوب نمی‌شود
اما اگر آن را در دستانت بگیری
سریع آب می‌شود وُ ...
بازهم شرمسارانه می‌بارد
نگاه کن در وسعت دشت، چگونه به خود می‌‌پیچد!
دانه‌هایش دنیایی ازاندوه و دلتنگی را در خود جای داده‌اند
هر دانه خاطره‌ای به یاد می‌آورد وُ
تلاش می‌کند تا،
روح آدمی را به گذشته‌های دورسوق دهد
ده قدیمی خودمان "اوپا" را آرام آرام در خواب می‌بینم
جالب است؛آیا...
ده نیز با پیچش بوران در خود می پیچد و
گروهی از بچه‌های قدیمی را همراه خود می چرخاند یا نه؟
آیا زاغها نیز بر فراز دشت پرواز می‌کنند وُ
فریاد قار قار شان را درسپیدی برف به آسمان می‌رسانند؟
با وجود سیل و مسیر مسدود، آیا بازهم کسی به سمت چشمه می رود؟
در ذهنم رشته بلندی، از هم محله ای های روستاییم بافته‌شده‌
چهره‌های جوان... پیرمردهایی با موهای خاکستری....
برف سپید بر سر و روی آنها می‌نشیند وُ
سطوح نقره فام را تحت الشعاع قرار می‌دهد
چه مدتی ست! که می‌درخشد وُ می‌بارد وُ
بازهم بر گونه‌هایم می‌نشیند
تصوری از گذر زمان ندارم
ثانیه‌ها، ناگهان
چه سراسیمه به گذشته ها رفتند؟!
تابش انوار ارغوانی روی برف نشانه ای از
گذر پر شتاب روزهای ترس و تهدید است
در خانه و پیرامونمان جنگ و نزاع بیداد می‌کند
و برف همچنان به آرامی می‌بارد
واگنهای یخ‌زده‌ی ترمینال را به یاد می‌آورم
گذر زمان همه را بی رحمانه به تکاپو وا می‌دارد
مادر بزرگ مثل سایر پیرزن ها گریه می‌کند
و برف همچنان به ارامی می بارد
محبوبِ دلم را در دوردستها می‌بینم وُ
دوباره بی هیچ واژه‌ای بدرود می‌گوییم
لوکوموتیو دود می کند وُ به راه می افتد
و برف همچنان به آرامی می بارد
سوت قطار به صدا در می آید
در این نوای بَم، فریاد جدایی و فراق نهفته‌است
دستهای معشوقم به نشانه ی خداحافظی به سمت من تکان می خورد وُ
دانه‌های برف در دور دستها آب می‌شود
روزها و ثانیه‌های برگشتنم چه طولانی شدند
شروع پاییز ده را به خاطر می‌آورم
به یاد اولین وعده‌ی دیدار با دلبرم افتادم
افسوس، هرگز سر قرارمان نیامد
همچون شعله، به زبانه‌ها‌ی آتش رسیدم
راه بلندی را، پَرسه زنان پیاده رفتم
گویی با برفها او نیز آب شده‌بود وُ
فصل پاییز، او را نیز همچو بهار ربوده‌بود
گرچه برای همیشه دستم را رها کرده است
اما در سپیده‌های بامدادی هنوزصدایش زنده است!
یاد او چون ستاره‌ای در فلق است وُ
قلبم مثل یخ در آتش عشقش¹ ذوب می شود
افکار پیچیده و درهم، مرا خسته کرده‌است
برف آسوده خاطر بر گونه‌هایم می‌بارد
همان گونه که مدتهاست بر زمین می‌بارد وُ
همه‌ی غمها را فراموش کرده است
و ² دیگر،....... از هیچ کس دلگیر نیست
1999 میلادی

^1،2 در شعر این واژه نبوده است اما با تعابیر معانی گنجاندنش ترجمه، متن را زیباتر می‌کند

ПАДАЕТ СНЕГ

Падает снег на село, на дорогу,

Нет ни начал, ни конца у равнин.

Падает, падает – чистый, здоровый,

Кажется – снег только в мире один.

Он на лице твоем таять не станет,

Если ты хмурый и злой человек.

В руки возмешь – моментально растает,

Очень стеснительный падает снег.

Как он кружится, порхает над полем!

В каждой снежинке - и свет, и печаль,

Каждая хочет о чем-то напомнить,

Душу старается выманить вдаль…

Вот постепенно мне видится-снится

Старая наша деревня Упа,

Там, интересно, он тоже кружится?!

Возится с ним ребятишек толпа?

Ходят ли полю черные галки,

Крик поднимая на белом снегу?

Все ль занесло там тропинки и балки,

Ходить ли кто-нибудь там к роднику?

В памяти – односельчан вереница,

Юношей лица … седых стариков…

Чистый снег надо всеми кружится,

Всех осенит серебристый покров.

Как он давно уже падает, рея,

Вот на лицо мне садится опять.

Я не пойму, отчего это время

Вдруг повернуло стремительно вспять?

Отсвет багровый на снег наплывает,

Грозные дни набирают разбег,

В мире и в доме война завывает,

Тихо на свете падает снег.

Помню вокзал. Ледяные теплушки…

Время торопит безжалостно всех,

Бабушка плачет, как плачут старушки.

Тихо на свете падает снег.

Вот и любимая, вижу поодаль,

Снова безмолвно прощаемся с ней.

Вот паровоз уже черный нам подан,

Тихо на свете падает снег.

Вот и гудок закричал надо мною,

Голос разлуки в этом гудке.

Вот мне любимая машет рукою,

Тает снежинкой она вдалеке.

День возвращения длился как вечность.

Помню, в деревне сияла весна.

Думал, что первой любимую встречу,

Только не вышла навстречу она.

Словно из полыми в пламя попал я,

Долго ходил я, бродил сам не свой.

Словно с растаявшим снегом пропала,

Словно похищена синей весной.

Хоть и ушла и пропала навеки,

В стольких утрах ее голос живет!

Память о ней, как звезда на рассвете,

Сердце мое обжигает как лед.

Тяжкие думы меня истомили,

Снег же летит надо мной, невесом…

Как он давно уже падает в мире,

Все позабыв, не грустя ни о ком