دلم به شب خوش بود

به بیکرانگی اش

به ذوق همدلی اش

                         - تا

سر از قمار نفسگیر روز بردارم

و کودکانه به بامش

ستاره بشمارم

*

رها تر از رؤیا

و بی ثبات تر از لحظه های ابریشم

و ناسپاس تر از عنکبوت دست آموز ،

اگر نشستم و دل را

به لحظه ها بستم

دلم به تب خوش بود

تبی که هذیانش

ترانه های تماشایی جنون باشد

تبی که چشم مرا

به درک عصمت آئینه رهنمون باشد

*

ستاره گم شد و شب شد

من از بلندی رؤیا 

به وحشت افتادم

دلم به شب خوش نیست

که بی ستاره نشسته ست و 

                              - بغض می نوشد

دلم به تب خوش نیست