رژه بر رویِ اعصاب من و توست

 و یا در گویشِ خوابِ من و توست

به کوه آرام تر خواند ترانه

یقین این چشمه هم آب من و توست

زند  سرباز پا بر رویِ جاده

درخت در پیچشِ تابِ من و توست

اگر چه چپ زند طبلِ بزرگ را

ولی راست تر از آداب من و توست

گلِ پامچال او می خواند آرام

که خالی تر از این قابِ من و توست

خیالم هست او فرزندِ باران

دمِ پژمرده ی نابِ من و توست

کمی آرام تر دریاچه غرید

کبابِ سوخته اعصابِ من و توست