استاد حسن احمد گيوي چهره در حجاب خاك كشيد .

کویر را عاشقانه در می نوردیدم ، از اصفهان به سمت مشهد،  با دوستان. در آن شب پائیزی اهورائی،  مقصد آستان قدس بود  و این یعنی بهین بهانه برای از خود به در شدن ...  و  کویر زیبا با سکوت سکر آور  و شکوه شادی بخشش،  ستاره های محجوب آسمان شهر را بی حجاب و سخاوتمندانه در دسترس عشاق شب نشین قرار می داد و من  تازه می توانستم به  مفهوم نوشته های آن استاد فقید مزینانی پی ببرم. در آن شب عرفانی،  گوئی وسعت عارفانه ی کویر،  از دلهای عاشق  تا خلوت فرشتگان امتداد داشت . دو ساعت از نیمه شب گذشته بود و من غرق در مستی دنباله دار کویر،   بی اعتنا به خواب  همچنان می راندم و هوای کویر را با ولعی عجیب به ریه ها می کشیدم .لحظاتی بعد تابلو را خواندم،  نوشته بود:  بشرویه! زادگاه استاد عشق و عرفان،  بدیع الزمان بزرگ.لحظه ای از ولادت تا وفات ،  تمام مسیر بشرویه تا شهر ری را با استاد فروزانفر پيمودم مسيري  شبيه بلخ تا قونيه . از مولانا تا شمس.البته در جغرافیائی به وسعت دل خویش، نه آنچه بوده و هست .در اندازه هائی که مثلا" کودکی  از ابرشهری تنها شهر بازیش و از جنگلی وسیع ، تنها همان دو درختی را ببیند که به آن تاب بسته اند تا سرگرم باشد. مگر مختصات ذهن من اجازه می دهد که به عظمت اندیشه ی امثال بدیع الزمان کبیر،  حتی نزدیک شوم   ولی در ابعاد عشق،  می توان پیرزن وار، به حلقه ی خریداران یوسف درآمد و اندازه های عقلانی را بي اهميت انگاشت. آنگونه که مولانا  با نگاه عاشقانه،  مانند صلاح الدین زرکوب ، قفل را قلف انگاشت و قلف سرود...و آن شب،  در آن شهر ، عشق مرا جسارت داد.ایستادم... بی مقدمه.کویر نیز لحظه ای با من درنگ کرد. شايد از ضربان قلبم چيزهائي فهميده بود و منتظر بود  تا حرف دلم را تایید کند.دوستان نگران شدند . گفتم آرام باشید. اتفاقی نیفتاده است. فقط قصه این است که روزی شنیدم   استاد شهید مرتضی مطهری در سفری به شیراز  این سرزمین شعر و راز  گفته است دوست دارم در شهری نفس بکشم که روزی ملاصدرای بزرگ  نفس می کشیده است و من توقف کردم و از ماشین پیاده شدم تا به شوق استاد فروزانفر در شهری نفس بکشم که روزی، براي فرداي  اين خاك، سودائي بزرگ در سر داشت. آن لحظه ي ناب و زلال فقط يك آرزو داشتم: کاش زمان به عقب برمی گشت و استاد لحظه ای اینجا حاضر می شد تا لبم را به بوسه ای بر دستش مفتخر سازم و تمام عاشقانه هایم را به حضورش تقدیم دارم.  

....................................................................................

 امروز شاگرد ارشد ایشان استاد حسن احمد گیوی به استاد ملحق شده است. کوتاه کوتاه و درناک دردناک. ولی چه چاره از مرگ که باید ماندگان بر رفتگان بگریند و این اجبار تلخ روزگار است. فردا بيائيد مسیر بهشت زهرا تا شهر ری را با پای دل بپیمائیم و به گل و گلاب سری بزنيم تا داغ بر داغ آمده را چاره اي انديشيم و هفتاد هزار فرزند داغدارش را تسلیت گوئیم.

....................................................................................

 اي يادگار گرانمايه ي روزگاران مشعشع ديروز،  امروز در روضه ی سبز سعادت عاشقانه های ما را برای استاد بزرگ زمزمه کن. بدرود.  بدرود.بببب