بنواز آسمان تا سحر ارغنون باران !

که فغان کنان بگریم شبی ازفراق یاران      

 چو نمانده برگ وبارم ، زخزان چه شکوه دارم

  چه کند درخت سبزی که شکسته در بهاران ؟!

پس ازين زغم گلایه ببرم به درگۀ غم  !

که زیاد زخم دارم   ز دوای غمگساران

 اگر ازنبود  یاری  نبود میان دلها   

 زچه رو  زمين بلرزد چو زباد برگ داران؟ 

بده آن گرانترين  رطل هزارساله می را

که خراب  شد جهانی ز غرور هوشياران