ازین دامنی

که تو به آب زده ای

هر عباسی از علقمه بر گردد

طوفانی تر می شود صحرا

وقتی تشنگی از ستون خیمه

تکه تکه

می چکد روی دست ها

آب از بیراهه بر می گردد و

لب شمشیر ها را  

سیراب می کنند شاهرگ هایش

جهان در خواب تو سرخ می شودو

هرشب از حصار های بقیع

چهار ماه هاشمی

میان چشم هایت طلوع می کنند.