تمام قصّه ي آدم همين صفــــاي تو بود

و خواهش دل تنگم طنين نـــــاي تو بود

به چشم هاي نجيبت هبـوط واجب شد

مرا که ذکـر طــوافم غـــزل بــراي تو بود

هميشه در دل شب ها مرور مي کردم

شبي که حجم نگاهم تمام، جای تو بود

عبــــور مي کني از من سوار خاطره ها

مسير شادي قلبــم در انتهــــاي تـو بود

تـو پاک بودي و پـاکي، وَ پـاک مي ماني

گنــاه بغــض من امّا کمي به پاي تو بود

شبيـــه مرغ مهــاجر، من و تــو و رؤيــــا

دچــار فــاصله بودن، گُـلم، بهــاي تو بود