راز عــــــــــــــــلی
کس نگشود این گــــــره راه را شب به کجـــــــــــا برد تن ماه را
کرد کجا مهر وفا را نهــــــــان پر شد از او حـجم زمین و زمان
داد بدست که گل خویش را ! کس نشد آگاه از این ماجـــــــرا !
ماند که تا قـــــــــائم آل عبـــــا آید و این راز کند بر مـــــــــــــــلا
ورنه کسی را نــــــــبود این جواز
تا کند از راز عـــــــــلی کشف راز
ر وح مهجــــور
بو تراب آن ر وح مهجــــور از بــدن گشـــت چـــون فارغ ز دفن خویشتن
کرد با حسرت به بیت گل نگــــــــــا ه دید شد منظــومه عمرش تبــــــــــا ه
خو است تـــا گردد جدا از قــــــبر یار از جــــوار آ ن مه گلگون مــــــــزار
دید پــــا ی رفتنش را بســــــــته انــد نالــــه را با نـــــا ی دل پیوســـته اند
لاجـــــرم آهسته نـــــزدیکش نشست بغض چـــندین ســاله خود را شکست
دفــــتر انـــدوه دل را بــــاز کـــــــــرد بــــا گل خود درد دل آغـــــاز کــــــرد
*******
گفت ای صــــبر و قــــرارم فـــاطمـه! مونس شبهـای تـــارم فـــا طمـــــــه!
جـــا ن زهــــرا از علـــی آزرد ه ای ! از کف نامــــرد سیـلی خـــو رده ای!
تا تو بـــودی مــو نس و غمخـوارمن بـود گـــرم از عشق تـــو بازار مــــن
با تو یک دنیا صفـــــــایی داشـــــتـــم بی تو کـــــــی تاب جــــــــدایی داشتم
دیـــد ه ام روشن بــــــدیدار تـــو بــود سینـــه ام صندوق اســــرار تـــو بود
زد اجـــــل بر سینه من ضــــــــر بتی سوختم از داغ هجـــــــران رحمــــتی!
دیده واکـــــن حال زارم را ببـــــــــین دید گـــــا ن اشگبــــــارم را ببـــــیـــن
بعد از این ای وای بـــــر احــــوال من بگذرد چون ؟ بی تو ماه و ســال مـن
******
کــــرد هر چه مـــونس خود را خطاب دید از زهـــــرا نمی آید جــــــــــوا ب
با دلی افســـــرده و اندوهگـــــــــــین تکیه زد بــــــر قبـــر آن نـور دو عین
از ره آمد خواب و صاحب جـــــاه شد میزبان چشمهای شـــــــا ه شـــــــــــد
ناگهـــــان در حــــال بیداری و خواب فاطمه آمد بخواب بوتــــــــــــــــرا ب
گفت بـــــر خیز ای امـــــــیر خسـته ام ای صفا بخش دل بشکســــــــــته ام
گــــرچه اهــــل کینه بد خواه تـــــو اند کــــــودکانم چشم بر راه تــــــــو اند
مرتضــــی گـــویی کمی آرام شــــــــــد تا بقلبش این سخن الهــــــــــام شد
******
شـــد بسوی شهــــر بی دلبــــــر روان در دل از اطفال تنهــــا نا گـــــــرا ن
شعله ور شـــد از قــــدوم شـــاه را ه کـــــرد از آن بــالا به شهر غم نگاه
گفت مـــــا هم زد به روی خــــود نقاب ای مدینه !بعد از این راحت بخواب!
بعد از این آوای غـــــــــم را نشنـــــوی صــــوت محــــزون گــلم را نشنوی
******
بعــد از آن شــــــاه اســـــیر درد و داغ آمد و افــــروخت ماتم را چــــــراغ
تا سحــــر با کـــودکـــانش گـــــریه کرد درغــــم یار جـــوانش گــریه کـــرد
*******
روز چـون طی شـد جهان را شب گرفت از غــــــــم مادر دل زینب گــــرفت
طاقتش شـــد طاق از بی مـــــــــــــادری کــــــرد بابای عــــزیــزش یاوری
گفت ای جان پـــــــدر آرام بــــــــــــا ش بعد از این آمـــاده احـــــرام بـاش
تازه اینجـــا اول راه تــــــــو هــــســــت این نخســــتین منزل از آه توهست
********
الغرض شــد شب شه گــردون مـــــدار رفت از دستش زمــــام اخـــتیــــار
تازنــــد آبی دل پــــــــــــــر ریــــش را بــــرد با خود کـــودکان خویش را
برد جایی که روانــــــــش خـــفته بـــود همســــر شیرین زبانش خفته بود
******
زینب آمــــــد با شتــــــاب امــــا به پیش بی کــــه دانــد جای قبر ام خویش
گفت اینجـــا بوی مــــادر می دهـــــــــــد بــــوی پـــرواز و کــبوتر می دهد
خویش را انداخت خــــاک مــــــــــادرش خـاک را پاشـید بر روی و سرش
قـــبر مادر را در آغوشش کشــــــــــــید اندکی در ســــایه مهر آرمـــــــید
شهودی تبریز 7/4/1386