امید زندگی هرشب  ترا من  آرزو کردم

به کویت رفتم و بیهوده آن را جستجو کردم

نبودی تا ببرگیرم  ترا، از فرط دلتنگی

به جانت رفتم و پیراهنت را باز بو کردم

چنان بوی تو از پیراهنت در جان من  پیچید

که بنشستم زخون دیده ام آن جا وضو کردم

نشانی از تو دیدم  ماه من درهر نظرگاهی

به چشم بی فروغ خویشتن هرجا که رو کردم

همان جایی که آب زندگی نوشیدم از جامت

زدم زانو پریشان  با خدایم  گفتگو کردم

نشستم پای هر گل گریه کردم  تا که شد سیراب

شکایت نزد گلها از تو ای گل مو به مو کردم

گرفتم عکس زیبای تر اچون  جان در آغوشم

گلی چیدم  ز گلها بین  زلفانت  فرو کردم

«رها»سیراب شد گر بوستان از اشک  چشم تو

خوشا چون نزد سرو خویش  کسب  آبرو کردم