يك بازي كودكانه بود زندگي

مشت كرديم دستهامان را تا پشت گوش

و خوانديم با صدايي كودكانه، از سر شوق

سنگ- كاغذ - قيچي...

مشتها آشكار شد

پنداشتم ،سنگ كه باشم محكمترينم

اما،كاغذ شدي

پيچيدي بر  سختي هايم  تا مغلوبم كني

يكبار ديگر دستها مشت شد تا پشت گوش

اينبار زيركانه خوانديم

سنگ- كاغذ - قيچي....

كاغذ شدم به اين خيال  كه بر سنگ غالب خواهم شد

غافل از آنكه قيچي زيرك تر از كاغذ بود.

بازي هنوز هم ادامه دارد

و بازنده ي اين بازي

كسي جز من نيست.