میکروفون رعشه رعشه روح اش را  روی سِن قطعه قطعه بلعیده

بعد درآن فضای نوستالژیک  ناگهان پاره پاره پاشیده

در سکانس غروب اسکله ها  تانگوی ناشناس اسکلت اش

در خطوط سونات پاییزی  با "برگمن" دوباره چرخیده

زیر سقف سالن تماشاچی  باز کرده است بند چترش را

پرسوناژ غریب قصه ی او  زیر باران گرفته خوابیده

دوربین پشت صحنه می پلکد  می خزد روی سیم حافظه اش

زیر نور خفیف تنگستن  آفتاب ترانه تابیده

 غزلیات شمس تبریزی  از خیابان سان فرانسیسکو

 در شکوه سماع مولانا  قونیه قونیه تراویده

آلبوم شیک خاطرات جهان ثبت کرده است صحنه ای که درآن

سُکر شور و کرشمه ی هیجان شاخه در شاخه تازه روییده