د ربیا با ن تشنه د نبال سراب افتا ده ایم
هم چو گیسوی تو ما درپیچ وتاب افتاده ایم
چون صدف آغوش بگشایی تو شبها بهرغیر
ماز بیم آتشت د ر اضطراب افتا ده ایم
چون گهربرموج می غلطیم وهرجا می رویم
گنج آبادیم د ر شهری خراب افتاده ایم
پرتومهر یم پنهان پشت ابری تیره فام
قصه ای ناخوانده ایم و از کتاب افتاده ایم
بس که با عزلت نشینی های خود خوکرده ایم
د رشمارخلق گویی از حساب افتاده ایم
بزم اشک وآه ودردوغم بوددریای عشق
ما به این د ریا د رایام شباب افتاده ایم
مست عشقیم ارگهی آتش به جانی می زنیم
د ُرد ناچیزیم د ر جام شراب افتاده ایم
عمر مارا اعتباری بهر فردای تونیست
عکس مهتابیم برروی حباب افتاده ایم
یاس خوشبوی سفیدم کونسیم زلف تو؟
کزغم وهجران تود رالتهاب افتاده ایم
بخت ازمامی گریزد چون نگاهت از«رها»
اشک سوزانیم کزشمعی مذاب افتاده ایم
موضوعات :
تاریخ ارسال :
1390/12/8 در ساعت : 11:5:6
| تعداد مشاهده این شعر :
1322
متن های ارسالی برای "نقد" توسط دارنده دفتر شعر قابل مشاهده و تایید نخواهد بود و تنها توسط مسئول بخش نقدها بررسی و تایید خواهند شد. در صورتی که میخواهید نظری را خصوصی برای صاحب اثر ارسال کنید از بخش نظرات استفاده بفرمایید.