باران پاییزی...

بوی شعر را در خیال شاعر معطر می کند...

خاک را سیراب از شراب آسمانی...

گل ها خنده کنان...

به دست می گیرند پیاله های خالی را...

برای بارش مهربانی ها...

و درختان...

لباس غم را از شاخه های خود بیرون می آورند...

پاییز..

آبستن هزار رنگ واژه ها می شود...

و چه زیبا قطره های باران...

همچو الفبای نت...

دُ ... رِ...می...فا...س...لا...سی....

نقش عشق می دهند...

به سروده های شاعر...

گاه...

دل عاشق مانند سرخی ...

سینه ی انار زلال...

گاه...

همچو بوی مست نارنج...

مجنون بهر رخ دلبر...

گاه...

دانه های انگور با ظرافتی...

لعل لب لیلی را در....

دار قالی تاکستان می بافند...

گاه...

پرندگان بی قرار از خوان پاییزی...

بی اختیار می شکنند سکوت را...

تا آواز کنند...

دست آن نقاش را...

که جان بخشای خیال شاعر است...

(رضا)