رُفت تند باد بهاری خرده های دل را
تا که با یاد تو در قله بیُفتاد و شکست

 
این سزای دل بی واهمه لجباز است
گفتمش از سر بی حوصله بردارد دست
 
کودکی وارد بازی شد و ناوارد رفت
چه کند خوی نگیرد به هیاهوی قمار
 
حال مفلوک تر از پیش نزاری بیمار
میزند چنبره از درد به کنجی چون مار