به آن پرنده سلام

به آن پرنده درود

که زخم خورده دل آراترین رثایش را

به گاه کوچ از این دشت خون نگار سرود

و راه تا به سراپرده ی بهار گشود

***

به آن پرنده سلام

که عاشقانه ترین بیتهای شعرش را

به وصف خنده ی گل

بردبار بود نسیم

و زخم تازه ی او را چه بر بدن چه به دل

پگاه حادثه مرهم گذار بود نسیم

***

به ذهن کودن من

پرنده قافیه ای بود در هوای غزل

که با درنده مساوی

و با گزنده ردیف

به سطح دفتر شعرم نمود پیدا کرد

***

پرنده پیش از کوچ

به چشم من قفسی بود و التماسی تلخ

به بی نشاطی مادر بزرگ افلیجم

که مرگ بود برایش رهی به باغ وجود

***

پرنده بعد از کوچ

به چشم من افقی شد وسیع و نامحدود

که سوی قبله ی ادراک برده بود نماز

ودر تلاقی خورشید کرده بود سجود

***

پرنده بعد از کوچ

حماسه ای شد و اسطوره ای که راهم را

به رستگاری جاوید تا همیشه گشود

و شیوه ی خوش پرواز بی نهایت را

به خواب باطل قیلوله ام دوباره نمود

***

پرنده بعد از کوچ

در آن فراز مرا دید و با تبسم گفت:

من آن رها شده از بندهای تردیدم

که واژه واژه ی شعرم عروج بود و خلود

تو آن رها شده در موجهای امیدی

که واژه واژه ی شعرت دو بال می بخشند

به هر تصور باطل به هر خیال جمود!

پرنده بعد از کوچ...