پیری   آمد  به    سراغ  من و    با  لفظ   دری

گفت : هان ! بار  سفر   بند که   گشتی   سفری

اولا  داد   ره آورد    مرا      لقوه    و ضعف

ثانیا  کرد    به     نامم      سند       دربدری

پاک  از   صفحه ی  ذهنم   همه ی   خاطره ها

کرد  و  فرمود :  خوشا  از دوجهان بی خبری

داد  بر  دست من   اول  قدم  از  لطف    عصا

گفت : در  چاله   نیفتی  ره  اگر    می سپری

زخم  اثنی عشرم  عود    اگر   کرد      سرود

که   ز   امراض  ندارد    گله     اثنی عشری

قوه ی  باصره ام   رفت  به  تحلیل  و  رسید

اندک اندک  به  زبان لکنت و بر  گوش  کری

به  فدای  عمل  فتق  و   پروستاتم       شد

داشتم   هر چه   پس انداز    چو ارث  پدری

میشود   یکسره   در  معده   مبدل  بر سنگ

فی المثل  نوشم  اگر   قطره ای  آب   تگری

ظاهرم   گشته به   شکلی که  نهد  پا به فرار

ز  نود  فرسخی ام   گر  نگرد   جن  و  پری ...

پیری  زود رست « شاطر » از آن  آمده است

تا  که  اثبات   کند  صاحب   فضل   و هنری !