هرگاه که فکر چاره می‌کرد پدر
گریان به خدا اشاره می‌کرد پدر
وسعش به خریدِ قُرصِ نان هم نرسید
کاشانه‌ی غم اجاره می‌کرد پدر
***
با اینکه جهان پُر از پیمبر شده است
افسوس، ستم‌ها دو برابر شده است
از ریشه درختِ زندگی را کندند
در باغِ زمان، مرگ تناور شده است
***
با غیبتِ باران، دهن‌اش خُشک شده‌ست
گل‌های قشنگِ دامن‌اش خشک شده‌ست
از دیده‌ی او چشمه نجوشد، افسوس
آن کوه کهن در وطن‌اش خشک شده‌ست
***
از قیدِ ستم، عاقبت آزاد شویم
مانند گذشته، خوب و دل شاد شویم
یک روز به سقفِ آرزوها برسیم
وقتی همه در پریدن اُستاد شویم
***
از گوشه‌ی میز، عینکش را برداشت
از طاقچه هم، عروسکش را برداشت
چون قسمتِ او نشد که مادر بشود
از دوشِ خیال، کودکش را برداشت
***
هنگام گُریز، مَدرکش را برداشت
از طاقچه اِرثِ اندکش را برداشت
می‌خواست گذشته را به آتش بکشد
آن مرد شریف فندکش را برداشت
***
با خبطِ سپاه زاغ‌ها سوخته شهر
از دیدنِ غولِ داغ‌ها سوخته شهر
تاریکی مطلق است عمری همه جا
در حسرتِ چلچراغ‌ها سوخته شهر
***
ای دوست، به نبضِ غصّه شلیک بکن
دل را به خدای خوب نزدیک بکن
هر روز گُلی برای معشوق ببر
تا حدّ‌ِ جنون کارِ رومانتیک بکن
***
ما بینِ زباله‌ها، عرق می‌ریزد
از جانِ پدر، هر چه رمق، می‌ریزد
در مطبخِ خانه‌اش، چون آذوقه نداشت
هر روز هوا توی طبق می‌‍ریزد
***
با راکبِ کور، اسبِ غم می‌تازد
تا داخلِ گور، اسب غم می‌تازد
انگار جهان خیالِ تغییر نداشت
چون مُرد شعور، اسبِ غم می‌تازد
***
اوضاع به مانندِ سَبَق برگردد
بر جسمِ نحیفِ ما رمق برگردد
تا آخِر پائیزِ همین سالِ سیاه
طوفان که شود، سوی ورق برگردد
***
در مَطبخِ دل، کُلّ‌ِ طبق‌ها خالی‌ست
از پرتو امّید، شفق‌ها خالی‌ست
ای کاش خدا به دادِ انسان برسد
در جسمِ جهان، جای رمق‌ها خالی‌ست
***
با صبر، به سرنوشت لبخند بزن
بر غیظِ زمینِ زشت لبخند بزن
دنیاست، جهنمی که گفتند به ما
تا رفتن در بهشت لبخند بزن