آرام جان مردم دنیا امام ماست
سلطان قلب و روشنی چشم‌مان رضاست
 
مشهد همیشه شور زیارت گرفته است
مشهد هوای مستیِ ما بی‌قرارهاست
 
ما را به قیمتِ دلِ دیوانه می‌خرند
دیوانگی بهانه‌ی دلهای بی‌ریاست
 
از پشت ابرهای پر از گریه دیده‌ام
خورشید را که محو رخ گنبد طلاست
 
شایسته نیست رد شوم از پشت پنجره
این پنجره بهشت تماشایی خداست
 
این بار هم دوباره پر از التماس شد
چشمی که رازدار هزار آیه‌ی شِفاست
 
آقای مهربانی و شور و غزل! سلام
این شعر نذر خنده‌ی طوفانی شماست
 
من آمدم که شعر بگویم برای عشق
حرفی بزن که بشکفم... این شعر مبتلاست