دلم   هواي    دل  پر  ستاره   را   دارد

و مشت مشت درونش ستاره مي كارد

دلم براي تپيدن براي زنده شدن

زمين زرد درون را دوباره مي آرد*

براي زنده شدن رنگ سرخ مي خواهد

براي   رويش   لاله    دوباره   مي بارد

دلم    ترانه ي  گلگون   شدن   همي خواند

گمان كه ساخت از آن مي كه حال مي آرد

دلم به مستي از آن ساقي و مي و ساغر

سكوت   ميكده   را   خط  زند ، صدا  سارد

كه مستي من و ساقي ز جام باده بود

يكي   بيايد  و   حد  را  به   ما  روا   دارد

اميد  مستي  دائم  براي  دل  دارم

كه مستيش به بيابان و بر نگه دارد

«زينب مهدوي»

*مي آرد: مي آرايد