رسیدم تا اجل، امّارسیدن شد فراموشم

دمیدم در نی  دنیا، دمیدن شد فراموشم

سرم باخندۀ گل گرم شد در فصل گلچینی

دلم چون سیب سرخ افتاد، چیدن شد فراموشم

ندای ارجعی گل کرد، برگشتم دمی تا خود

همین که پر در آوردم پریدن شد فراموشم

 مرید غیرتم، از خود گذشتن رفت از یادم

شهید حیرتم در خون تپیدن شد فراموشم

 صدای سرمۀ چشمت گلوی دیده ام را سوخت

که از شرم تماشایت شنیدن شد فراموشم

 چنان از آخرت گفتم که دنیا گشت عقبایم

چنان گرم تماشایم که  دیدن شد فراموشم

 به تعقیب نمازی بی اذان در خود فرو رفتم

رکوعم، سجده ام  کج شد، خمیدن شد فراموشم

 شب جان کندن آمد باز دل بستم به دل دادن

تب دل بردن آمد، دل بریدن شد فراموشم

 دگر زیر سر من بالشی از گریه بگذارید

چهل سال است راحت آرمیدن شد فراموشم

 اگر گفتند نامت چیست در غوغای من ربک

بگو من هم ملک بودم،  پریدن شد فراموشم