در مسیرت اگر ای دوست به ایران گذری
مردمِ دیده به رقص آید و خندان نظری

گر چه مشتاق حضورت شده ام فاتحِ جان
به من تشنه جگر جام بده کوزه گری

صانع جسم منی ای به تحیّر مانده
به چه من بنگرمت روحِ خدا  نوحه گری

دل که هر واقعه تلخ گران جانی دید
چون شنیدی به سر و پا زدی و می نگری

قصّه غصّه این دیر خرابات دلا
تا قیامت نشود چاره به دین تاجوری

مگر ای طالع حُسن جلوه کنی دنیا را
از سر شوق صفا صلح دهی تاج سری

مسجد و دیر و کنیسا و عبادتگه راز
چشم بر در که تو آیی دل ما را اثری

جامعه دهکده را دین خدا صلح دهد
ای ابر قدرت دوران تو چرا منتظری

نکند مثل من خسته جگر از زاری
گوشه خانه شدی می نگری خون جگری

منتقم از چه جهت  ، از جهتِ خلق خدا
منتظر تا که بیایی بزنی یک دو سری

سر که بر مسند قدرت چو بشد صرف چه غم
مگر آن سر نه به خدمت زدنی نیست بری

بنگر بر من و بر حال نمک خورده زخم
تا ببینی چه کشم صاحب عصر از ضرری

ولی اله بایبوردی