مرا آزاد کن  مثل کبوتر های پا در بند

 بده با دانه های دست خود  تا  آسمان پیوند 

 جدا کن چشم هایم را ز هر سمتی که غیر از توست

 و جاری کن مرا در صحن و ایوان خودت هر چند...

 تو دریایی و من مثل کویری خشک  و سوزانم

 مرا نزدیک کن تا آبی صحنت به هر ترفند

 رها شد گیسوان  آ ه  پشت بام نقاره

 و دستانی گره در پنجره فولاد تو در بند

 قسم بر  شعله هایی کز پی انگور می آید

 به مستی مدام خلوت پروانه ها سوگند

 تمام سال می چرخد نگاهم سمت خورشیدت

 که تیر مهر تو آذر كشد  در این دل اسفند

 ز زهر لحظه هایم می گریزم تا که در وصفت

 سحر پیش تو بنویسم به طعم زعفران و قند

... و من در خوان هشتم مثل آهویی کنار تو

 نشستم زل زدم بر کفترانت با دلی خرسند